త్రీ ఇడియట్స్ లో ఈ పాట వినగానే మనకి తెలీకుండానే ... మనతో కొంతదూరం ప్రయాణం చేసి ఎక్కడ ఉన్నారో తెలీని స్నేహుతుల గురించి గుర్తు కు రాక మానదు. నేను చిన్నప్పుడు బళ్ళో చదువుకున్నపుడు నాది ఎప్పుడు మొదటి బెంచ్. అంటే ఎప్పుడు టీచర్ మొహం ఎదురుగా కనపడతా ఉండేవాడిని. దానికి విరుద్ధం గా చివరి బెంచి లో ఉండేవాళ్ళు సోమనాథ్ , చంద్ర శేఖర్, బాలాజీ లు. బాలాజీ బాగానే చదివే వాడు కాని, మిగిలిన ఇద్దరు చదువులో సుందోపసుందులు టైపు. దాంతో క్లాసు టీచర్ నాకు ఒకడిని , బాలాజీకి ఒకడిని అంట గట్టారు. అంటే వాళ్ళకి అన్నిటిలో పాస్ మార్క్లులు తెప్పించేలా చేసే బాధ్యత మాది అన్నమాట. నేను సగం రోజులు తరగతులకి హాజరు అయ్యేవాడిని కాదు. ఆ సమయం లో డ్రామా రిహార్సలు అనో, డాన్స్ రిహార్సలు అనో , లైబ్రరీ లోనో ఉండేవాడిని. విడి చదువు సంధ్య మనం చూడటం ఏంటి రా భగవంతుడా అని దేవుడిని తిట్టుకున్నా. మనం బడి అయ్యి పోయాక ఎప్పుడు తిన్నగా ఇంటికి వచ్చే బాపతు కాదు. చాలావరకు క్లాసు టైం లో నే హోం వర్క్ పూర్తీ చేసేవాడిని, బడి అవ్వగానే, బాలానందం కి వెళ్లి అక్కడ నాటకం రిహార్సలో , ఆటలో కానిచ్చి తీరికగా ఇంటికి చేరేవాడిని. నేను ఇంటికి చేరే సమయానికి వీడు హాజరు. వీడు ఉండేది మా పక్క వీదే. వీడి ఇంటి పక్కనే చందు ఉండేది. వీళ్ళ ఇంటికి ఒక అయిదు నిమషాల దూరం లో నే బాలాజీ ఉండేది. బాలాజీ వాళ్ళ ఇల్లు చిన్నది, చందు వాళ్ళది, సోము వాళ్ళది కూడా చిన్న ఇళ్ళే. అందరిలోకి మాదే విశాలమైన ఇల్లు. దాంతో మొత్తం ముగ్గురు మాఇంటికి వచ్చి, అరుగు మీదో , మా అమ్మ చూసి లోపలి పిలిస్తే చాపమీదో పుస్తకాలు ముందేసుకుని చదువు నటిస్తూ నా బలాదూర్ తిరుగుళ్ళు అయ్యి నేను వచ్చే వరకు తెగ చదువు నటించేసే వాళ్ళు. బాలాజీ ఇద్దరికీ చెప్పాలా అన్న ఫీలింగ్ తో లెవెల్ కొట్టేసేవాడు. నేను ఇంటికి వచ్చి మా అమ్మో లేక అన్నావు పెట్టె టిఫినీలు (అనగా వాళ్ళని చూడు ఎప్పుడు వచ్చారో, చదువు మీద శ్రద్ద గాడిద గుడ్డు ఏమన్నా ఉందా లాంటవి అన్నమాట) తింటూ వీళ్ళ మీద మనసులో కారాలు మిదియలు అన్ని నూరేసి చదువు కు కూర్చునే వాడిని. కూర్చున్నా మనకి అప్పటిదాకా ఆడి రావడం తో సుబ్బరంగా నిద్ర దేవి గారు కళ్ళ మీదకు వచ్చేసేవారు.
నేను ఎప్పుడు లంచ్ కి ఇంటికి వచ్చేవాడిని కాదు. సోము ఎప్పుడు లంచ్ కి ఇంతకి వెళ్ళేవాడు. దాంతో నేను వాళ్ళ అమ్మగారికి వీడికి లంచ్ కి రావడం కుదరదు అని చెప్పేసా ఒక రోజు. రోజు లంచ్ టైం లో వాడితో హోం వర్క్ పూర్తీ చేయించడం మొదలు పెట్ట. దాంతో నాకు కొంత సమయం కలిసి వచ్చేది సాయంకాలం. ఇంటికాడ ఇంకో ఇబ్బంది వచ్చేది. సోము, చెందు ఇద్దరు తెలంగాణా భాస ఎక్కువ. నేను వాళ్లతో మాట్లాడుతుంటే ధారాళంగా ఏందీ బె , బలిసిందా (ఏంటో అడగకండి, ఆ వయసులో నాకు తెలీదు కాని ఇద్దరు ధారాళంగా వాడేవారు ) లాంటివి వాడేవాడిని. అన్నప్పుడల్లా మా అన్న నెత్తి మిద టెంకి జెల్ల పడేది. వీడి బాద కొంచం తప్పింది అనుకుంటే , బాలాజీ, చందుల బాద తప్పలా. దాంతో బాలాజిని నాటకం లో పాత్ర కి లాగా. వాళ్ళ ఇంట్లో నేను ఉన్నా అని ఒప్పుకున్నారు. మా ఇంట్లో అక్షంతలు మామూలే తా చెడ్డ కోతి వనమెల్లా చరిచింది అని.
ఎలా అయితే ఎం సోము, చందు లో పాస్ అయ్యి మా కష్టాలు కడతేర్చారు అని నేను బాలాజీ కొంచం ఊపిరి పిల్చుకున్నాం. కాని వాళ్ళు ఆ సంవస్తరం అయినా మా ఇంటికి రావడం మాత్రం మానలేదు చదువు కోసం. కానీ మరసటి సంవత్సరం మేము ఇల్లు, నేను స్కూలు మారడం తో ఇంటికి రావడం తగ్గింది. బాలాజీ అప్పుడప్పుడు బాలానందం లో కలిసేవాడు. మళ్ళి సోము ని చందు ని పదో క్లాస్స్ పరికలప్పుడు కలిసా. మా అందరికి పరిక్ష రాసే సెంటర్ ఒక్కటే కావడం వల్ల. అప్పుడప్పుడు వల్ల సందులో క్రికెట్ ఆడటానికి వెళ్ళేవాడిని కాని మొత్తం మిద మెల్లి మెల్లి గా అది కూడా తగ్గింది.
పోయిన సారి ఇండియా వెళ్ళినప్పుడు వాడి ఇంటికి వెళ్ళాను. వాడు దొరకలేదు. ఫోన్ లో కూడా దొరకలేదు. వాళ్ళ అన్న ఉన్నాడు కాని వాడికి మనం అసలు పరిచయం లేదు దాంతో ఒక రోజు ఒక గంట సోము కోసం వేచి చూసి రాక తిరిగి వచ్చేసా. చందు ఎక్కడ ఉన్నాడో తెలీదు. బాలాజీ కూడా ఇల్లు మారిపోయాడు. గూగుల్ లో నెంబర్ సెర్చ్ చేద్దాం అన్నా ఇంటి పేరు తెలీదు.
1 comment:
బెహ్తీ హవా సా థా వో కదా మొదటి లైన్. అలా మార్చేసారేంటి. నాకు కూడా ఈ పాట ఇష్టం.
Post a Comment